رابطه امید به زندگی و بهزیستی روان شناختی با کیفیت زندگی در سالمندان

سالمندی دوران حساسی از زندگی بشر است که طی آن سالمندان در معرض تهدیدات بالقوه­ای نظیر افزایش ابتلا به بیماری­های مزمن، انزوای اجتماعی و عدم برخورداری از حمایت اجتماعی بوده و به دلیل ناتوانی­ های جسمی و ذهنی، در موارد زیادی استقلال فردی­شان مورد تهدید قرار می­گیرد.لذا این تحقیق با هدف تعیین رابطه­ ی امید به زندگی و بهزیستی روان­شناختی با کیفیت زندگی در سالمندان شهر اراک انجام شد. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه­ ی سالمندان ساکن شهر اراک بود و حجم نمونه شامل 130 نفر از آنها می­شد که به روش نمونه­ گیری در دسترس انتخاب شدند. داده­ های پژوهش به وسیله­ ی سه پرسشنامه­ ی کیفیت زندگی (sf-36؛ وار و شربورن، 1992)، بهزیستی روان­شناختی ریف (1988) و امید به زندگی میلر (میلر و پاورز، 1988) جمع­ آوری شد و برای تجزیه و تحلیل داده­ ها از روش­ های آماری ضریب همبستگی و تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده شد. نتایج نشان داد که بین بهزیستی روان­شناختی و امید به زندگی با کیفیت زندگی سالمندان رابطه­ ی مثبت معناداری وجود دارد. علاوه بر این، بین همه­ ی مؤلفه­ های بهزیستی روان­شناختی (بجز خودمختاری) با کیفیت زندگی سالمندان رابطه­ ی معناداری به دست آمد(01/0 > p). در نهایت، نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام نشان داد که براساس بهزیستی روان­شناختی و امید به زندگی می­توان 33 درصد از کیفیت زندگی سالمندان را پیش­بینی نمود. بنابراین، با بهبود شاخصه­ های امید به زندگی و سلامت جسمی و روانی و فراهم آوردن زمینه­ های استقلال، ارتباطات سالم و مخصوصاً ارتباطات خانوادگی قوی و بهبود بهزیستی روان­شناختی سالمندان، می­ توان کیفیت زندگی آنان را ارتقا بخشید.